Bursiyerlerimizden

Boğaziçi Üniversitesi... En güzel yıllarımı geçirdiğim mekan... Kampusu, öğrencisi, öğretim görevlisi ve personeliyle tam bir özgürlük ortamı... Bir daha Dünya’ya gelsem –tartışmasız – bütün çabamı Boğaziçi’nde okumak için harcarım... Boğaziçi’nde okumak, Boğaziçili olarak yaşamak bir başka güzel, fakat İstanbul’da öğrenci olarak yaşamak maddi zorluklarından dolayı hiç kolay değil. Daha hazırlık yılımın ilk günlerinde Burs Ofisi’nin sıcak yüzüyle tanışmak, gönülden ilgisiyle karşılanmak en büyük şanslarımdan biriydi. Ailevi durumumun yazılı olduğu belgeyi inceleyen hanımefendinin, beni mahcup etmeyecek bir tavırla ihtiyaçlarıma destek olunacağını bildirmesi, en mutlu anlarımdan biri olarak hafızamda yer tutuyor. İnişli çıkışlı ders grafiğimden dolayı bursumun kesilmesine üzülsem de, burs karşılığında başarı beklentisi ve bunun takibi çok dikkate değer bir uygulama. Derslerimin düzeldiği fakat maddi durumumun kötüleştiği mezun olma sürecinde, Burs Ofisi’nde farklı bir sima ile ama yine güler yüz, yine anlayış, yine ilgiyle karşılanmak harika bir paylaşımdı. Katkısı olan, destek veren, bağış yapan, burs-öğrenci ilişkisini tasarlayan ve düzenleyen herkese teşekkürler...Ocak 2012

Altı kız bir erkek toplam yedi çocuklu Batmanlı bir ailenin en büyük çocuğuyum ben. Çok zor şartlar altında ve akrabalarımın okuldan alıkoyma tehditlerine rağmen kendisi de aynı kaderi yaşamış ve okuyamamış olan annem gibi güçlü bir kadının desteğiyle okuyabildim. Annemin yardımı çoğu zaman sadece manevi oluyordu; maddi destek olmadan devam etmekte ise çok sıkıntı çekiyordum. Çok geçmeden anladım ki eğer olacağı varsa maddi imkansızlıklar sadece kişiyi güçlendirmek içindir. Nitekim hayatıma giren yardımsever insanlar sayesinde (çoğu GÜÇLÜ kadınlar) şimdi olmak isteğim yere çok yakınım. Bu yardımların başından beri benim hayatımı nasıl şekillendirdiğini şöyle anlatayım; Lise yıllarında dershaneye verecek param olmadığı için doğu illerinde olan asker öğretmenlerin ders verdiği Mehmetçik dershanelerine başvurdum ve kazandım. Kaloriferlerimiz çalışmıyordu, kitaplarımızı ise hocalarımız kendi memleketlerinden getiriyorlardı ama işin içinde yürek vardı. Yine lise yıllarında 4 kilometre olan evim ile okul arasını her gün yürüyerek gidip geliyordum. Neyse ki bu çok uzun sürmedi ve okul müdiresi (GÜÇLÜ bir kadın) benim için ücretsiz servis buldu ve artık akşamları eve geldiğimde yorgunluktan bitmiş olmuyordum. Üniversitemi Boğaziçi olarak seçeceğimi söyleyince insanlara, kimse sıcak bakmadı. Orası zenginlerin yeri, pahalı yerler, yapamazsın orda dediler, ama ben bunun bir engel olmadığını anlamıştım... Boğaziçi’ne kayda gelecek kadar bile yol paramız yoktu ve bir Kardelen olarak Çağdaş Yaşam bana ve babama yolluk parası gönderdi. Tek bursumla geçinemedim ve yine Boğaziçi’nden çok değerli Hocam bana yardımsever bir GÜÇLÜ kadından burs buldu. Amsterdam’a gitmek istedim, Erasmus Bursu’nu ikincilikle kazandım ancak burs tek başına yeterli değildi ve yine Boğaziçi mezunu olan Tansever çifti ve çok değer verdiğim başka bir GÜÇLÜ kadın, bu aşamada bana yardımcı oldular. Şimdi ise Amerika’ya gitmek istiyorum ve Fulbright Bursu’nu kazandım. Seneye Amerika’da eğitim politikası alanında Master yapacağım. Batman’dan çıkarken böyle büyük hayallerim yoktu. Şimdi ise siz destekçiler sayesinde Amerika’nın da son yer olmadığını biliyorum. Benim gibi birçok kızın hayatı onların bile hayal ettiklerinin ötesinde sizin sayenizde şekillenecek... Her şey için çok teşekkür ederim....Temmuz 2011

Halil İbrahim Kırlı ‘’Ben Boğaziçi Üniversitesi'ne 2003-2004 akademik yılında kayıt oldum. Ailemizin ihtiyaçlarını devlet memuru olarak çalışan babam karşılıyordu ve finansal durumumuz pek de iyi sayılmazdı . Yine 2004-2005 akademik yılında diğer kardeşim üniversiteye başladı ve babam borçlarını ödeyemeyince köye babaannemlere yerleştiler. Bu arada en küçük kardeşim ilköğretime başladı. Bölümde geçirdiğim ilk dönemden sonra ‘’repeat’’ oldum ve iki dönem üst üste bu durumum devam etti. Bu sürede öğrenim kredisinden başka gelirim yoktu ve okul da zaten kötü gidiyordu. Okulu bırakıp memlekete geri dönmeyi düşündüm. Bir sabah bir umut, Burs Ofisi’nin kapısından içeri girdim. ‘‘Ben’’ anlattım, ‘‘beni’’ dinlediler. İşte Burs Ofisi benim öyle bir zamanımda yanımda oldu ki, bu birliktelik sayesinde okulu 2.89’luk bir ortalamayla bitirdim. Üniversitede okuyan kardeşime de yardım edebildim ve O, okulu bitirip öğretmen olarak atandı. Diğer kardeşim ise benimle beraber SBS’ye çalışıyor şimdi... Mart 2011